Zniszczony w 1945, nie został dotąd odbudowany. Badania archeologiczno-architektoniczne przeprowadzone w 1971 przez Czesława Lasotę i Jerzego Rozpędowskiego wyjaśniły dzieje kościoła. Pierwotna bazylika późnoromańska z ok. 1230 została w kon. XIII (prezbiterium) i w XIV w. zastąpiona większym założeniem gotyckim, które w XV–XVI w. Wymieniono na jeszcze okazalszą budowlę późnogotycką. W ostatniej fazie jej kształtowania wyburzono dwie romańskie wieże i wzniesiono nową, masywną. Ostatni etap budowy kontynuowali już protestanci, którzy w 1524 przejęli świątynię. W późnogotyckiej architekturze fary widoczny jest wpływ pomorskiej szkoły Henryka Brunsberga. Ruina była  częściowo zabezpieczona w 1951 oraz w latach 1979– 1980, gdy nakryto dachem zakrystię. W 2005 powstała fundacja o nazwie FARA GUBIŃSKA, pilotująca program odbudowy świątyni. Dotąd odtworzono koronę murów obwodowych i odbudowano zwieńczenie wieży. Zachowane są mury obwodowe kościoła z przyporami, filary, wieża, zakrystia – zadaszona z dwuprzęsłowym sklepieniem krzyżowo-żebrowym  oraz kaplice między przyporami, zabezpieczone daszkami, przekryte sklepieniami  gwiaździstymi i sieciowymi. Budowla jest orientowana, murowana z cegły. Trójnawowy korpus halowy, czteroprzęsłowy, łączy się z tej samej szerokości prezbiterium z obejściem zamkniętym poligonalnie. Wnętrze obiega wieniec kaplic nakrytych pulpitowymi daszkami. Od północy przylega zakrystia, a od zachodu wieża, sześciokondygnacyjna, zwieńczona attyką i formą ośmiobocznej latarni, nakrytej hełmem kopulastym.