Zespół parkowo-pałacowy w Sławie (niem. Schlawa)) położony jest w południowo-za­chodniej części miasta, tuż nad Jeziorem Sławskim. Z jego południowego narożnika bie­gnie ulica stanowiąca połączenie komunikacyjne z miastem. Na teren parku prowadzi bra­ma wjazdowa, po przejściu której zwiedzający trafia na dziedziniec z figurą św. Jana Nepo­mucena z 2. ćw. XVIII wieku. Wówczas też oczom ukazuje się pałac stanowiący dominan­tę całości zespołu – obecnie nieużytkowany, jest w rękach prywatnego właściciela.

Pałac powstał na miejscu zamku wzmiankowanego w 1468 roku, w związku ze sprzedażą miasta przez księcia Henryka głogowskiego Melchiorowi von Rechenberg z Borowa Pol­skiego. Pod koniec XVI wieku – około roku 1574 – Hans Rechenberg przebudował rezy­dencję w stylu renesansowym. Prawdopodobnie w roku 1655 lub w 1667 posiadłość zo­stała zakupiona przez generała Jana Franciszka Barwitz von Feremont. Kolejne zmiany w ukształtowaniu m.in. bryły budynku wymusił jednak dopiero pożar, jaki strawił mia­sto w 1721 roku. Wówczas też nastąpiła przebudowa całego zespołu w stylu barokowym, a ocalałą z ognia część wkomponowano w nową bryłę. W tym okresie dobudowano tak­że oficynę i wzniesiono bramę wjazdową. Prace prowadzono w latach 1732-1735. Po roku 1854 znaczne zmiany objęły istniejący po przekształceniach barokowych regularny ogród. Założenie przekształcono wówczas w ogród romantyczny, powiększając także jego po­wierzchnię. Pracami nad kompozycją założenia kierował Carl – Eduard Petzold (uczeń Pücklera). Wówczas też, pod koniec XIX wieku, po śmierci ostatniego z rodu von Fere­mont – Karola – w 1887 roku, posiadłości sławskie przeszły w ręce hrabiostwa von Hau­gwitz. W rękach tej rodziny założenie pałacowe pozostało do II wojny światowej, w czasie której w pałacu urządzono siedzibę Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. W latach powojennych dokonano przebudowy dachu oraz częściowo układu przestrzennego – ada­ptując pałac na Dom Dziecka.

Dzisiejszy obiekt założony jest na planie wydłużonego prostokąta, do którego od stro­ny południowo-wschodniego narożnika przylega ustawione pod kątem rozwartym skrzy­dło pałacu. Bryła pałacu składa się z dwu członów – korpusu głównego i przylegającego od południowego wschodu skrzydła. Obie części, dwukondygnacyjne, nakryte są dacha­mi mansardowymi. Występujące dwustronnie pośrodku korpusu pseudoryzality mają trzy kondygnacje i nakryte są czterospadowym dachem mansardowym. Pierwotnie partie trze­ciego piętra miały kształt wystawek zwieńczonych trójkątnymi szczytami. Elewacje, dłuż­sze trzynastoosiowe, krótsze pięcioosiowe, rozczłonkowane szerokimi pilastrami, rozdzie­lającymi pary okien i flankującymi naroża, w poziomie zaakcentowane są szeregami syme­trycznie rozmieszczonych prostokątnych okien, linią wąskiego gzymsu nad cokołem oraz profilowanym gzymsem wieńczącym. Wejścia, główne i ogrodowe, umieszczone pośrod­ku pseudoryzalitów, zaakcetowane zostały nad gzymsem drugiej kondygnacji, prostym trójkątnym tympanonem. Wejście w elewacji ogrodowej ujęte jest portalem kamiennym, a w polu tympanonu znajduje się kartusz herbowy. W dwutraktowym układzie wnętrza z sienią przelotową na osi, zachowała się klatka schodowa oraz dwukondygnacyjna sala ba­lowa nad sienią. Formy barokowego rozplanowania zastosowano także przy planowaniu sal w południowo-zachodnim narożniku korpusu głównego – wykorzystano tutaj plan elipsy z czterema niszami. Obecnie pałac stanowi własność prywatną. Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"