Pałac wraz z parkiem i folwarkiem zajmuje środkową część wsi i stanowi jej dominantę kompozycyjną. Miejscowość ukształtowana jest jako krótka ulicówka folwarczna, zdeter­minowana przez warunki topograficzne, jakimi jest linia brzegowa rzeki Warty. Pałac od­grodzony od drogi parkiem, ma po stronie północnej zabudowania folwarczne, z których najbardziej interesującym budynkiem jest dawny spichlerz, utrzymany w stylu historyzu­jącym, z przewagą elementów neoromańskich, o ścianach licowanych cegłą.

Krasne Dłusko (Dutsco, Lauske) to wieś o metryce średniowiecznej, założona prawdo­podobnie na „surowym korzeniu”. Pierwsza wzmianka pisana o wsi pochodzi natomiast z 1388 roku, a następne z lat 1412 i 1415, gdy w źródłach wymieniono nazwy „Nowy Dluszco” i „Antiquum Dluszco”. Najpierw wieś często zmieniała swego właściciela lecz od 1430 roku stała się dobrem rodziny Hersztopskich. Należała do nich aż do pocz. XVII wieku, gdy majątek zakupił Hieronim Kalckreuth z Pomorska k. Zielonej Góry. W 2. poł. XVII wieku Kalckreuthowie sprzedali wieś Gębickim z Lubikowa. W 1688 roku Stefan Gębicki wystawił przywilej na osadę olęderską, która została określona jako Nowe Dłusko (Neu Lauske). Potem Dłusko zmieniało swą przynależność stając się kolejno własnością: Ponińskich, Belinów Węgierskich oraz rodziny Pflug. Po 1945 roku majątek stał się siedzi­bą miejscowego PGR, aby następnie pozostać w zarządzie Agencji Własności Rolnej Skar­bu Państwa. Od 2001 roku pałac stał się własnością prywatną i służy jako pensjonat, rów­nież z pokojami przystosowanymi dla osób w podeszłym wieku.

Pierwsza wzmianka o dworze we wsi Krasne Dłusko pochodzi z 1734 roku i wiąże się z osobą Franciszka Ponińskiego, starosty kopanickiego. W ich siedzibie w XVIII wieku znajdowała się dworska, prywatna kaplica obsługiwana przez cystersów z Rokitna.

Obecny budynek dworu został wzniesiony w końcu XIX wieku jako murowana piętrowa budowla. Posadowiona na rzucie prostokąta bryła wzbogacona jest trzema ryzalitami od frontu i nakryta wysokim dachem dwuspadowym, krytym dachówką ceramiczną karpiów­ką. Przy szczytach, w 2. poł. XX wieku pojawiły się dobudówki. Elewacje są symetryczne, siedmioosiowe, z głównym wejściem na osi centralnej umieszczonym we wnęce utworzo­nej przez ściany podpierające balkon. Wnętrze jest dwutraktowe, z sienią na osi, gdzie za­chowały się oryginalne elementy wyposażenia. Należy do nich stolarka schodów reprezen­tacyjnych, obiegająca z dwóch stron wnętrze, a także drzwi, boazeria ścian, belkowy strop malowany w wici roślinne oraz fragmenty ozdobnego pieca w formie kanelowanej kolum­ny, przebudowany współcześnie na kominek.

Oprócz sieni, z pomieszczeń reprezentacyjnych na uwagę zasługuje dawna sala balowa z podestem na orkiestrę. Obudowana współcześnie boazerią zatraciła cechy stylowe. Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"