Położony nad Nysą Łużycką przy przeprawie ważnego w średniowieczu traktu solnego, Przewóz przeszedł kolejne etapy rozwoju, od grodu strzegącego przeprawy, powstałej przy nim osady targowej, do racjonalnie rozplanowanego miasta lokowanego w 2. poł. XIII w. z inspiracji książąt głogowskich, Konrada I lub Henryka III. W XIV–XV w. Przewóz podlegał okresowo Henrykowi jaworskiemu, Bolkowi świdnickiemu, ale też marchii brandenburskiej i elektorom saskim. Ostatecznie Jan I żagański związał go ze swoim księstwem. Poza okresem przynależności do Sasów (1472–1545) Przewóz dzielił losy Śląska pod berłem cesarskim, a od 1740 pruskim. Słabe gospodarczo miasto tkwiło w średniowiecznych obwarowaniach do XIX w., a poza bramy wyszło nieznacznie w dobie industrializacji. W 1945, w walkach o sforsowanie rzeki, całkowitemu niemal zniszczeniu uległo historyczne śródmieście, co spowodowało utratę statusu miasta.
 

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.