Powstały w ostatniej ćwierci XIII w., został w XVI w. powiększony o wieżę, a w XVII i XVIII w. o zakrystię, kruchtę i mauzoleum. W XVIII w. przekształcono większość okien, a w 1882 zmieniono zwieńczenie wieży. Był remontowany i restaurowany w 90. latach XX w. Od 1528 do 1668 należał do ewangelików. Jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, jednonawowy, z prosto zamkniętym prezbiterium, zakrystią i kaplicą nagrobną od północy, kruchtą od południa i wieżą od zachodu. Zakrystia ma dach pulpitowy, pozostałe człony dachy dwuspadowe. Prezbiterium przekryte jest dwuprzęsłowym sklepieniem sieciowym, kaplica kolebkowym z lunetami, zakrystia i kruchta kolebkowym, nawa stropem belkowym. Zachowały się dwa pierwotne portale ostrołukowe oraz szczelinowe okna we wschodniej i północnej ścianie prezbiterium, a wewnątrz gotycka polichromia, późnogotycki tryptyk – dzieło Mistrza ołtarza z Gościszowic oraz współczesne mu dwa pentaptyki, gotycka rzeźba Madonny, a także liczne renesansowe płyty nagrobne. W otaczającym kościół kamiennym murze przetrwały elementy systemu obronnego.
 

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.