Od 1646 dobra klenickie należały do klasztoru jezuitów w Otyniu, a od 1793 do książęcego rodu Bironów – Ernesta i kolejnych sukcesorów, od 1891 do Marii – wnuczki Doroty Talleyrand – Perigord, wydanej za księcia Antoniego Radziwiłła. W 1884 powstała tu letnia rezydencja, rozbudowana w 1905 przez budowniczego Dimke według pomysłu Marii Radziwiłł, zaczerpniętego z dzieł architektów berlińskich A. Schultza i H. Mathesiusa. Powstało eklektyczne, wieloskrzydłowe założenie, piętrowe z wieżą, z wysokimi dachami o wysuniętych okapach.

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.