U progu XIII w. Gubin był znaczącym skupiskiem osadniczym o charakterze rzemieślniczo-handlowym, co zawdzięczał położeniu przy przeprawie prze Nysę Łużycką ważnego traktu z Wielkopolski do południowych Niemiec. Rozwojowi osady sprzyjało poświadczone źródłowo w 1211 posiadanie prawa składu soli. W 2. dekadzie XIII w., z inspiracji Henryka Brodatego nastąpiła lokacja przestrzenna Gubina, uzupełniona w 1235 przywilejami prawa magdeburskiego z nadania Henryka Dostojnego – margrabiego Miśni. Podstawą gospodarki miejskiej był przez stulecia handel i rzemiosło, szczególnie sukiennictwo, a także uprawa winorośli i eksport wina. Koniunkturze, osłabianej okresowo przez klęski żywiołowe, położyła kres wojna trzydziestoletnia. Ponowne ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w XIX w. dzięki powstaniu przemysłu włókienniczego. W czasie działań wojennych w 1945 śródmieście Gubina uległo całkowitemu zniszczeniu. Graniczna Nysa Łużycka podzieliła miasto, którego stara cześć znalazła się w Polsce. W latach 60. przy odbudowie śródmieścia został częściowo zatarty pierwotny układ planu.

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.