Pałac w Zatoniu położony jest w północnej części wsi, po wschodniej stronie przebiegają­cej przez nią drogi z Zielonej Góry do Kożuchowa. Usytuowany został w zachodniej par­tii rozległego parku krajobrazowego. Przy jego wschodnim boku znajduje się oranżeria, a po stronie południowej zabudowa folwarczna. Od 1945 roku pałac i oranżeria pozosta­ją w ruinie.

Zatonie (niem. Günthersdorf), wzmiankowane już w 1305 roku, do 1555 roku było w po­siadaniu rodziny von Kittlitz. Po podziale dóbr między Kittlitzów a Knobelsdorffów oko­ło połowy XVII wieku scalił je ponownie Baltazar von Unruh. On też w latach 1685-1689 wzniósł w Zatoniu pierwszą siedzibę szlachecką. Barokowy dwór był budowlą dwukondy­gnacyjną, wzniesioną na planie prostokąta, nakrytą czterospadowym dachem z wystawka­mi. W elewacji frontowej na osi został umieszczony kamienny portal, zamknięty łukiem pełnym. W formie architektonicznej nawiązywał do dworu w Ochli Górnej, wybudowa­nej przez Ottona Fryderyka von Unruha. Po śmierci ostatniego Unruha z linii katońskiej – Jana Fryderyka, Zatonie w 1757 roku zostało sprzedane Gottliebowi von Scopp z Prze­cławia. W 1771 roku dobra zatońskie nabyła hrabina von Cosel, wdowa po Fryderyku Au­guście, synu Augusta II i hrabiny Cosel. Po śmierci hrabiny w 1784 roku Zatonie odziedzi­czył jej syn Gustaw Ernest, którego hulaszczy tryb życia doprowadził do sprzedaży majątku 1789 roku Johnstonowi von Krögeborn. Następnie w 1791 roku dobra nabył von Ramin, później rotmistrz von Prittwitz, a w 1794 roku hrabia Melchior Juliusz von Schweinitz. W 1809 roku dobra zatońskie nabył Piotr Biron, przeznaczając je na posag dla najmłodszej córki Doroty Biron, żony Maurycego Talleyranda-Périgord, późniejszej księżny de Dino. Księżna Dorota wróciła z Francji do Zatonia w 1840 roku i mieszkała tutaj do 1844 roku, kiedy to objęła w posiadanie księstwo żagańskie. Z jej inicjatywy w 1842 roku dokonano przebudowy dworu w Zatoniu, przekształcając go w klasycystyczny pałac. W tym czasie wzniesiona została również oranżeria oraz cieplarnia i założono park krajobrazowy. Prze­budowa dworu wiąże się z nazwiskiem K.F. Schinkla. Z dawnego dworu zachowano XVII-wieczne mury obwodowe, podnosząc je o trzecią kondygnację w postaci półpiętra. Cztero­spadowy dach zastąpiono dachem płaskim z attyką z umieszczonym na niej herbem Talley­randów oraz czterema wazonami w narożach. Na osi elewacji frontowej umieszczono czte­rokolumnowy portyk w porządku doryckim; analogiczny ozdobił elewację tylną. Elewa­cje otrzymały oszczędną dekorację, głównie poprzez boniowanie. Po śmierci księżny Doro­ty w 1862 roku jej majątek, w tym Zatonie odziedziczył syn Aleksander Edmund markiz de Talleyrand-Périgord. Z jego inicjatywy dokonano pewnych zmian w otoczeniu pałacu: w miejscu przeszklonej oranżerii wzniesiono budynek neoklasycystyczny, zaprojektowany przez A. Jakla, wybudowano nieistniejący już budynek bramny, po stronie zachodniej. W 1879 roku książę sprzedał dobra zatońskie ministrowi Karolowi Rudolfowi von Frieden­thalowi, które w 1879 roku odziedziczyła jego córka Renata baronowa von Lancken-Wa­kenitz, posiadająca Zatonie aż do II wojny światowej. W 1945 roku pałac wraz z oranżerią zostały spalone przez wojska radzieckie. Od tego czasu pałac pozostaje w stanie ruiny.

Pałac w Zatoniu założony jest na rzucie prostokąta, podpiwniczony, trzykondygnacyjny. Zachowany w obrębie murów zewnętrznych, jak i częściowo wewnętrznych. W fasadzie głównej wejście główne zostało zaakcentowane zachowanym portykiem, podpartym czte­rema doryckimi, kanelowanymi kolumnami z piaskowca. Mury obwodowe zwieńczone są gzymsem koronującym, wzbogaconym motywem ząbków oraz attyką, z okazałym ka­miennym kartuszem herbowym pośrodku. Elewacja tylna opracowana została analogicz­nie do frontowej. Wszystkie otwory okienne, ujęte w profilowane obramienia, mają kształt prostokątny.

Od 1945 roku obiekt pozostaje w stanie ruiny, a park, znajdujący się w gestii Lasów Pań­stwowych, pielęgnowany jest jak inne tereny zalesione. Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"